Doopgetuigenissen

Daar zit je dan met een leeg word document voor je. Wat ga ik schrijven, wat is mijn getuigenis? Laat ik beginnen bij het begin. Als baby ben ik gedoopt, waar ik mijn ouders eeuwig dankbaar voor ben. God heeft toen een verbond gesloten en vanaf dat moment heeft Hij nooit, maar dan ook nooit losgelaten.

Toen ik amper een jaar oud was verliet mijn biologische vader ons, mijn moeder stond er alleen voor met twee kleine jongens. Haar gebed was: “Vader, wilt u een Vader zijn voor mijn kinderen, nu hun vader hen heeft verlaten.”

Vrij snel trouwde mijn moeder opnieuw en kreeg ik een nieuwe vader. Een man die zich echt mijn papa mag noemen. Ik groeide gelovig op, we gingen naar de kerk, volgde clubs, catechisatie en op mijn 18e deed ik belijdenis. Ik geloofde dat God er altijd is en wilde mijn leven verder met Hem leven. Ik sta er nog steeds achter en ben blij dat ik toen al die keuze heb gemaakt. Dankbaar voor de manier waarop mijn ouders het geloof hebben voorgeleefd.

In deze tijd had ik een enorme worsteling met het vergeven van mijn biologische vader. Hij had zoveel pijn gedaan, waarom was er nooit contact, was ik niet belangrijk genoeg, hoe heeft hij het in zijn hoofd kunnen halen om een vrouw met twee kinderen te laten zitten? Ik kon het niet vergeven, maar ik weet nog goed dat ik onderweg was naar mijn huidige vrouw. Ik zat op de fiets, het was zwaarbewolkt weer, op mijn mp3 speler draaide het nummer: “Als er vergeving is, zal er genezing zijn, van de pijn en het verdriet diep van binnen.” Op het moment dat het nummer zich afspeelde braken de wolken open en scheen er een zonnestraal recht op mijn gezicht. Ik zei: “God, ik kan het niet, maar wilt u het dan voor mij doen, help mij te vergeven.” Wauw, wat gaf dat een rust.

Op mijn 22e trouwde ik met Annette, 2 jaar later kregen wij een zoon. Mijn droom kwam uit, trouwen met een vrouw waar ik zielsveel van houd, samen een kind krijgen en alles geven om dat te laten slagen. Ik wilde een echte man en vader zijn. Een papa die altijd klaar staat voor zijn zoon en een man die alle liefde wil geven aan zijn vrouw die hij in hem heeft.

Toen onze zoon bijna 3 jaar oud was, viel die droom in duigen, mijn vrouw werd ziek, het huwelijk stond op knappen en regelmatig moesten we mijn vrouw wegbrengen naar een opname. Die momenten verscheurde mij, waarom kon het niet gewoon gaan, waarom konden we onze zoon niet het beste geven, waarom viel mijn droom in duigen?

Al snel ging ik op zondagmorgen alleen naar de kerk met mijn zoon. Mijn vrouw bleef thuis. Ik voelde me daar enorm eenzaam, kende vrij weinig mensen en de beslissing om niet meer te gaan was snel en makkelijk gemaakt.

In de zomer van 2014 gingen we als gezinnetje op vakantie naar Zweden. Twee weken die ik nooit meer vergeet. Ik was veel met David op stap, Annette bleef thuis, zij trok het niet en ik worstelde daarmee. Op de laatste dag van de vakantie gingen we naar de bergen rendieren kijken en daar sprak God tot mij. Annette en David keken naar de rendieren en plotseling kwam er een regenboog over hen heen. Ik maakt een foto ervan en had het bewijs dat God trouw is. We vertrokken de dag erop naar huis. Ik ging weer aan het werk en de woensdag erna kreeg ik een verontrustend belletje. Ik moest naar huis komen, want mijn vrouw zag het leven niet meer zitten en belandde in het ziekenhuis. Mijn leven stortte in en ik begon te twijfelen. God U was toch trouw, U liet toch die regenboog zien, ziet U nu ook Annette in het ziekenhuis? Ik moest niets, maar dan ook niets meer weten van God en schoof Hem aan de kant. Ik loste dit zelf wel op. Natuurlijk ging dat ten koste van mijzelf, ik kwam thuis te zitten, als ik me een beetje had herpakt ging ik weer werken. Maar ik was doodongelukkig. De jaren die volgden gingen slechter en slechter.

We leefden ons leven, van therapie naar therapie, van opname in opname, het werd er allemaal niet makkelijker van. Wanneer houdt het eens op? Wanneer krijgen we rust? Is er wel een toekomst? Moet ik er niet mee stoppen? Alleen met David verder gaan? Maar goed al deze vragen lagen niet op één lijn met mijn droom; Vader en man zijn en zorgen, kostte wat het kost, dat we een gelukkig gezin zijn. Al ga ik er zelf aan onderdoor. Mijn vrouw en kind zijn het belangrijkste. Nu zie ik het, dat in deze periode God mij heeft vastgehouden, Hij liet mij niet alleen, Hij gaf kracht.

In februari 2016 ging ik op een avond naar mijn oudste broer. Hij vertelde over Mozaiek0318 en vroeg of ik eens een keertje meeging. Ik zei: “Dacht het niet, ik ga niet met mijn handen in de lucht staan, dat evangelische gedoe, dat past totaal niet bij mij.”

“Maar je mag komen zoals je bent, of je nou met je handen omhoog staat of niet, iedereen is gelijk.”

Nadat hij dit gezegd had begon ik te twijfelen en besloot toch maar een keer mee te gaan. Eén van de mooiste keuzes in mijn leven, want daar leerde ik Jezus kennen. God was voor mij altijd een God van ver weg, Hij is er wel, kijk maar naar de schepping, maar een echte relatie met Hem kende ik niet.

Op die bewuste zondagmorgen sprak Robert van Harten over het juk en we zongen het lied Houd Vol. Ik werd in die dienst bij mijn nekvel gegrepen, de tranen liepen over mijn wangen, Jezus liet zien; “Nathan, ik ben er bij, houd vol jongen, geef je last aan mij, ik heb het al gedragen.”

Langzaam maar zeker leerde ik het om een levende relatie met Jezus te hebben. Ik leerde het om mijn zorgen, mijn angsten, mijn verdriet, mijn pijn bij Hem neer te leggen. Ik veranderde…

Daar waar ik vaak boos was op mijn vrouw om de dingen die gebeurde kon ik echte Liefde geven. Jezus gaf mij deze Liefde. Ik heb ontdekt wie Jezus is, ik heb geleerd dat er een enorme geestelijke strijd afspeelt in dit leven, ik ben lerende om te vechten tegen de duisternis, want de duisternis zal niet overwinnen. Jezus heeft de kop vermorzeld aan het kruis, nu is het aan ons om te strijden en Hem te volgen.

In november werd dit heel nadrukkelijk zichtbaar in ons gezin. Annette ging naar een bevrijdingsweekend en werd daar bevrijd, maar de Satan wil niet loslaten. Ik kreeg vanaf die dag een hernia en kon niet meer voetballen, weer niet de papa zijn die ik voor ogen had, mijn leven leek weer eens in te storten, maar ik geef me niet gewonnen. Jezus heeft overwonnen en de Satan heeft verloren. Ja, ik ben lichamelijk niet genezen, ook niet na een genezingsdienst, ook niet na een zalving, maar geestelijk heeft Jezus mij genezen en dat is wat telt.

Waarom laat ik me dan dopen, ik ben nog niet klaar met de strijd, angst en twijfel overvallen mij zo vaak nog. Maar ik weet dat als ik in dat bad stap dat ik mijn oude leven van angst, twijfel, het zelf willen doen, achter mij laat, en met Christus opsta om een nieuw leven te leiden  (Rom 6:4). En in dat leven wil ik mijn relatie met Hem verdiepen en wil ik werken in Zijn Koninkrijk. Ik verlang naar een vervulling van de Heilige Geest (Hand. 2:38), ik verlang er naar dat Hij mij verteld wat Zijn droom is met mij, zodat ik daar naar mag luisteren.

Jezus is Overwinnaar, Hem wil ik dienen!