Doopgetuigenissen

Ik wil Zijn liefde (en mijn achternaam) doorgeven in dienstbaarheid. Daar wil ik een stempel opdrukken met mijn doop. 

Ik ben Stefan, een 24-jarige Utrechter. 
Een deel van mijn geloofsreis schreef ik in een gedicht. 
‘’Geloven op zondag, en maandag tot zaterdag dan?
Nog nooit verdiepend en bewust nagedacht over Gods Plan.
Je weet niet beter dan regels en routine.
Hoe kan je dan ooit met een oprecht hart Gods koninkrijk dienen?
Ver van je hart, meer in je hoofd.
Doet God dan ook wat Hij beloofd?
Geloof is hoop, overgave en relatie met God.
Wat maakt het nog uit, dat wereldse genot?
Bevestiging in dat wat er niet toe doet.
Het voelt alsof het moet.
Waar zit je identiteit, die opgestoken peuk of dronkenschap?
Die zit in God, waarom is het zo dat ik dat nu pas snap?
Leven door vergelijking met een ander en naar perfectie strevend.
Liever leven voor God, zijn liefde is volmaakt en zelfgevend.’’

Het verlangen om mij te laten dopen is er al een tijdje, als klein zaadje dat ik soms bewust niet liet groeien door twijfel. Maar sinds een weekend waarin we met jongeren naar de Ardennen gingen leerde ik uitstappen en uitspreken, van verlangen om dichter met God te leven.