Mirjam Kooistra
Ik kan me geen periode in mijn leven herinneren dat God er niet was.
Ja, soms meer op de achtergrond, omdat ik druk was met andere dingen. Maar altijd kwam God weer dichterbij, soms dwars door pijn, verdriet of worsteling heen. In ons gezin en onze familie is God altijd aanwezig geweest. Mijn opa, mijn ouders….ze zijn ons hierin voorgegaan. Daar ben ik dankbaar voor. De stap in het doopbad is, na de belijdenis die ik deed toen ik 18 was, een stap van mijn hart. Ik ben dankbaar voor mijn verstand en hoe God daarin werkt en hoe ik daarmee keuzes heb gemaakt. Maar soms is mijn verstand een handrem geweest in het volgen van m’n hart. En ik ontdek steeds meer dat ik mag vertrouwen op m’n hart en wat daar leeft. Daar, ook daar, spreekt God. De stap in het doopbad is het verlangen van mijn hart, om te bevestigen dat God mij liefhad voordat ik Hem liefhad en dat ik Jezus wil volgen met alles wat ik ben. Hij is mijn Schepper en Verlosser, de bron van mijn leven. Uit die bron wil ik putten om daarna daarvan uit te delen aan de mensen om mij heen.