Sanne Kleiman
Vijf jaar geleden stond mijn leven compleet op z'n kop toen ik tijdens mijn zwangerschap te horen kreeg dat mijn zoon Mats ernstig ziek was en niet levensvatbaar zou zijn.
Ik zag mijn zoon als een geschenk van God, dus ik wilde mijn zwangerschap ook stap voor stap samen met God doen. Al mijn gebeden, op een levende zoon na, heeft God verhoord. Wat een getuigenis! Maar daarna begon het verdriet en het rouwen. Ik was boos op God en wilde niks meer met Hem te maken hebben.
Toch merkte ik dat God steeds weer bij mij was. Welke stap ik ook zette, God was erbij. Jarenlang vroeg ik om duidelijke signalen van Zijn bestaan, maar kreeg ik ze voor mijn gevoel niet. Nu wilde ik ze juist niet voelen, maar God gaf mij geen keuze. Ik kon niet om Zijn aanwezigheid en liefde heen. Stukje bij beetje kon ik mij weer openstellen en mocht ik weer groeien in geloof. Ik mocht Gods kracht, liefde en wonderen van heel dichtbij ervaren en voel zoveel dankbaarheid dat Hij altijd bij mij is gebleven ondanks dat ik Hem zo hard weg duwde. Wat een liefde heeft God voor mij! Ik kan niet anders dan dit bezegelen met de doop. Dat ik tegen Hem mag zeggen 'God, hier ben ik!'
