Henriette Arends
Door de vele dingen die ik heb meegemaakt in mijn leven, ben ik een tijd opstandig geweest tegen God en het geloof. Ik zag Zijn liefde niet en hield me vooral bezig met waarom vragen.
Totdat ik vier jaar geleden de kerstdienst van Jannica zag. De vragen en boosheid die Jannica verwoorde waren heel herkenbaar voor mij. Het was precies hoe ik me op dat moment voelde. Vol vragen, boosheid en schuldgevoel naar God toe. Het nummer ’Thy Will’ raakte me diep. Doordat ik toen besefte dat ik ondanks de vragen en boosheid wilde geloven in een God die er voor mij was. Het besef dat God, ondanks alle rouw, pijn en verdriet van mij houdt en het goede met mij voorheeft. Een God vol liefde. Ik voelde me echt gezien en besefte dat ik met al mijn pijn bij Hem mag komen. Dit betekende voor mij ook een stuk loslaten en te zeggen ‘Uw wil geschiede’. Vanaf dat moment ben ik meer en meer gaan groeien in het geloof en heb ik een persoonlijke relatie met God mogen opbouwen. Toch bleef ik me schuldig voelen over mijn opstandigheid tegen God. Tot het moment van het Alpha weekend. Hier had ik een mooi gesprek met een leidster die me de gelijkenis van de verloren zoon vertelde. De Vader staat altijd met open armen te wachten, ook al zijn we van Hem weggelopen. Toen later op de avond iemand van het gebedsteam zei, dat zij het beeld van de verloren zoon zag wanneer zij naar mij keek, kreeg ik opnieuw een bevestiging. Ik werd op dit moment zo geraakt en God liet mij zien dat Hij MIJ echt ziet met al mijn kwaliteiten en imperfecties. Hierin ervoer ik de liefde van God als zoiets groots dat ik ervoor heb gekozen om een volgeling van Hem te worden.