Amélie Hardeman
Aangezien ik christelijk ben opgevoed, was het christendom voor mij mijn enige optie, ik wist niet beter.
Na een paar jaar ging mijn geloof heel erg op en neer. Tot ik een jaar of 10 was, ik voelde me toen heel erg slecht. Ik had nooit ergens zin in en had vaak woedeaanvallen. Als ik mij zo voelde, ging ik vaak om vergeving vragen bij God. Maar ik bleef mij zo voelen, daarom werd ik boos op God. Omdat het voor mij voelde alsof Hij niet wilde helpen. Daardoor verloor ik het geloof voor best lang. Ik bleef wel elke zondag met mijn ouders de livestream van de kerk kijken. Op een gegeven moment werd ik heel erg geraakt door de muziek, de teksten, mijn geloof bouwde zich weer op. Toen ging ik naar de middelbare school. De middelbare school waar ik op zit, is niet christelijk. Mijn meeste klasgenoten en vrienden waren ook niet christelijk, zij vloekte ook best wel veel. Omdat ik zoveel van dit gevloek om mij heen hoorde, floepte er bij mij ook wel eens iets uit, daar schrok ik heel erg van. Hierdoor kreeg ik van binnen het gevoel alsof God boos op mij was, dat Hij niet meer wilde dat ik in Hem geloofde. Dus ik dwong mezelf om een soort van te stoppen met geloven. Toch ging ik wel vaak naar de aWAYke nights. Dat was altijd heel erg gezellig en erg mooi. Mijn bekering terug naar het geloof was tijdens een aWAYke night. Mensen gingen vertellen over hun bekering, dit raakte mij heel erg. Ik ging die avond ook gelijk bidden om vergeving. Sindsdien voel ik me heel erg close bij God. Ik weet dat Hij er altijd voor mij is, en dat Hij er ook altijd is geweest. Ik weet dat Hij er was toen ik wel geloofde, maar dat Hij er ook was toen ik het geloof kwijt was. En daar ben ik heel erg dankbaar voor. Daarom wil ik mij helemaal overgeven aan God, en mijn leven in Zijn handen leggen.