Doopgetuigenissen

Mijn naam is Frits Versluis en samen met Hettie en onze 3 dochters woon ik in Bennekom. Het geloof heeft vanaf mijn geboorte een rol gespeelt in mijn leven. Als kind ben ik door mijn ouders gedoopt en zij hebben mij veel verteld over God en Jezus. Mijn ouders waren ook volop betrokken en actief bij de plaatselijke Kerk en het was bijna vanzelfsprekend dat ik daar ook inrolde.

Voordat mijn dochter werd geboren heb ik ook belijdenis in de kerk gedaan. Een jaar of 10 geleden ging ik voor het eerst naar Opwekking en werd ik vooral geraakt door de liederen die daar gezongen werden. Dat waren momenten waar ik mijn emoties niet in de hand had. Deze Pinksterdagen waren (en ook de jaren daarna) de oplaadmomenten voor het rest van het jaar. Een kleine 4 jaar geleden werden wij door vrienden meegenomen naar Mozaiek0318. Daar ervaarde ik dezelfde gevoelens als bij opwekking. Ondanks dat het loslaten van de plaatselijke gemeente met al onze contacten niet makkelijk was hebben wij hierna toch besloten om ons aan te sluiten bij Mozaiek0318. En als ik zie hoe het geloof tot leven kwam in ons gezin ben heel dankbaar voor de zegen die wij mochten ervaren. Er bleef echter een onderliggende behoefte om daadwerkelijk Gods stem te horen, op wat voor manier dan ook, ik zocht een bevestiging van wat hij voor mij in petto had. Dat is waarschijnlijk ook één van de redenen dat ik met een groep vrienden in oktober op musketiersweekend ben geweest. In 1e instantie was ik teleurgesteld toen ik terugkwam, het had mij niets opgeleverd. In de afgelopen maanden ben ik echter gaan beseffen dat het mij wel iets had opgeleverd, hij heeft mij laten zien dat ik op de vlucht was voor mijzelf, met al mijn emoties, en vooral bezig wil zijn alles onder controle te houden, ik houd immers niet van veranderingen en mezelf overgeven aan anderen. Jezus roept mij al jaren op zijn eigen manier en ik antwoord hem alleen door meer met mijn verstand te dienen ondanks de zegeningen die ik heb mogen ervaren als ik mijn gevoel liet spreken. God speelt al jaren een onderdeel in mijn leven, maar hij zit nog steeds achterop de tandem. Ik heb hem onvoldoende de kans gegeven om de weg te bepalen, ik vroeg hem alleen om mijn weg te zegenen. Ik wil mij laten dopen omdat ik wil stoppen met vluchten, niet meer weg wil lopen van mijn gevoelens en samen met Hem mijn levensverhaal verder wil schrijven, achterop de tandem, wel over zijn schouder meekijkend, maar vol vertrouwen dat hij de juiste weg gaat.