Doopgetuigenissen

Ik ben Anne de Jong, 30 jaar oud. Ik woon in Veenendaal en woon daar samen met mijn lieve hond. Ik werk in de gehandicaptenzorg en doe dit met veel liefde en plezier. Naast mijn werk zijn mijn hobby´s mijn eigen paard, hardlopen en fitness. Verder vindt ik het leuk om met vrienden dingen te ondernemen.

Ik kom sinds februari dit jaar in de Mozaiek.

Ik ben opgegroeid in Veenendaal. Ik heb een oudere zus en een lieve vader. Mijn moeder is overleden na een kort ziek bed. Toen ik jong was ben ik groot gebracht met het Christelijke geloof. Ik ben gedoopt toen ik klein was. Daar ben ik mijn ouders nog steeds dankbaar voor. Wij gingen naar verschillende Hervormde kerken in Veenendaal.  Dit deden wij trouw elke zondag en ik vond dit leuk, tot ik in de puberteit kwam en andere dingen belangrijker vond. Mijn moeder kreeg mij niet meer mee naar de kerk en het geloof kwam op een laag pitje te staan. Eigenlijk gold dit voor het hele gezin.

Ik ben alles behalve een nette puber geweest. Ik heb veel dingen verkeerd gedaan en heb ook zeker mensen gekwetst. Waaronder mijn familie.

In februari 2013 is mijn moeder naar een korte en heftige opname op de intensive care overleden. Ik heb eigenlijk een hele tijd mijn kop in het zand gestoken: het leek het allemaal wel goed te gaan.

In juli 2014 begon het minder met mij te gaan. In september 2014  kreeg ik een burn-out en kwam thuis te zitten. Een tijd lang knaagde er iets aan mij maar ik kon/wilde niet zien dat God toen al bezig was in mijn leven. Tot er verschillende dingen veranderde. Ik zat midden in een burn-out  en zo nog wat gebeurtenissen. Ik was een emotioneel wrak! Er spookte verschillende gedachtes door mijn hoofd. Tot op een vrijdag, ik stapte de auto in en had net wat te horen gekregen wat voor mij de welbekende druppel was. Toen ik over de dijk reed, kon ik niet meer stoppen met huilen. Ik zag niks meer door de tranen en de pijn. Ik voelde me verloren. De onmacht deed mij zo’n pijn en verdriet dat ik dacht: “Als ik nu van de dijk afrijd dan ben ik in 1 klap van alles af.” En tuurlijk, vele mensen hebben deze gedachte wel eens gehad maar ik herkende mezelf er niet in. Ik werd er zelfs angstig van, van deze gedachten. En zelfs nu ik dit opschrijf moet ik mijn tranen bedwingen. Niet van verdriet maar door het feit dat het leek dat op die dijk God  tegen mij zei: “Anne mijn dochter, je bent nog niet klaar op deze wereld”, en door dat sterke gevoel ben ik door gereden naar mijn psycholoog. 

Toen ik een paar dagen rust had gehad werd ik onrustig. Ik verlangde naar iets maar kon mijn vinger er niet op leggen. Ik ging steeds meer Christelijke muziek luisteren, vooral muziek van Sela. Dit is ook gedraaid tijdens de afscheidsdienst van mijn moeder. Ondanks het verdriet gaf het mij ook kracht. Eigenlijk wilde ik wel naar een kerkdienst, maar naar welke kerk? De oude kerken waar ik vroeger kwam die trokken mij niet. Dat paste niet meer bij mij. Ik heb toen een goede vriendin een bericht gestuurd, dit omdat ik wist dat zij Christelijk was en omdat ik wist dat zij mij met alle liefde zou willen helpen. Zij belde mij meteen op en we hebben er over gesproken. De zondag er na kreeg ik een afbeelding toegezonden van diezelfde vriendin, met de tekst, KIJK!!!! Dit is bij jullie!!! Wat bleek, die zondag had Cees van Harten gesproken bij haar in de kerk. Gelukkig om de hoek (Sneek) dus dat kon toeval zijn….. of toch niet? 

Die zaterdag erop hadden die vriendin en ik een reünie van Defensie (toevallig) en wij spraken af dat wij die zondag na die reünie naar de mozaïek zouden gaan. Die zondag, enigszins verbaasd dat er een eigen overdekte parkeergarage was, liep ik de kerk in. Geen idee wat ik moest verwachten. Ik weet nog dat ik dacht: “Als ik nu bekenden tegenkom, wat zullen zij dan wel niet denken? Anne naar de kerk??”

Ik heb in de dienst gevoeld dat ik thuis was. Ik was overspoeld door emoties, maar ondanks dat had ik wel de rust teruggevonden.

Waarom ik gedoopt wil worden? Dat was voor mij een hele moeilijke vraag. Ik wilde zo graag Gods  kind zijn maar had zo veel vragen en twijfels: “Ben ik wel goed genoeg, kan het echt zo zijn dat God mij als dochter wil na alles wat ik heb gezegd en gedaan?”

Deze vragen en twijfels zijn mijn gedachten denk ik zo’n 100 keer gepasseerd. Ik bleef wikken en wegen van: “Kan het nu wel? Is het niet te vroeg?”

Ik heb gebeden tot God met de vraag om mij te helpen en te leiden.

Tot er op een gegeven ogenblik iemand tegen mij zei: “Anne je hoeft niet perfect te zijn.” Wij moeten allemaal nog leren!!! Iedereen maakt nog fouten. Het is geen examen het is alleen JA!! zeggen tegen God. Toen ik daar over nadacht, dacht ik: “Nee ik ben niet perfect en ja ik kan sommige dingen anders doen, maar dat betekent niet dat God niet van mij houdt”. God heeft Zijn Zoon gegeven om mijn zonden te dragen en mij te vergeven en lief te hebben. Daarom wil ik me laten dopen. Ik wil ja zeggen tegen God! Ik wil God laten zien dat ik Hem wil volgen en Hem wil eren  en ik wil Hem mijn liefde laten zien. Ik wil God beter leren kennen en Anne laten zien. Ik ga een nieuw leven in samen met God. Dit verdwaalde schaap is THUIS!!!!!