Doopgetuigenissen

Ik ben Femke Stok, 21 jaar. Geboren in Indonesië en daar tot mijn vijfde jaar gewoond. Ik kom uit een gezin van 7 kinderen en mijn twee liefdevolle ouders. Ik heb 3 zussen, 1 broer, 1 broertje en een zusje die al mag rusten bij God. Ik zit op dit moment in mijn derde jaar van de opleiding Sociaal pedagogisch hulpverlener en loop stage in de Jeugdzorg.

Ik ben als kind in Indonesië gedoopt in een zendingskerk vanuit de gereformeerde gemeente. Hier ben ik mijn ouders nog altijd dankbaar voor. Ik geloof dat dit er samen met hun gebed, er voor gezorgd heeft dat God mij nooit losgelaten heeft. Tot mijn 14^e  ging ik eigenlijk altijd twee keer op zondag mee naar de Hervormde kerk, ging ik naar Catechisatie, kinderclub en met mijn ouders mee naar gezinskampen.  Als kind had ik echt nog een kindergeloof en later geloofde ik op zich wel maar het was geen levend geloof. Ik betrok God wel bij mijn leven maar daar bleef het ook bij. Vanaf mijn pubertijd ben ik eigenlijk pas echt tegen alles wat met God te maken had aan te schoppen. Er was veel boosheid en twijfel. Ik wou eigenlijk helemaal niet meer naar de kerk dat vond ik maar onzin en ik snapte er toch niks van. Er gebeurde dingen in mijn leven waardoor ik niet kon snappen dat er een liefdevolle God was die mensen van mij afnam, zorgde dat er verdriet was en onbegrip. Er was veel boosheid naar Hem toe over alle in mijn ogen onterechte dingen die gebeurde.

Toen ik na de middelbare school naar het mbo ging sloeg ik het verkeerde pad in. Er gebeurde dingen waardoor ik me helemaal los maakte van alles wat met God te maken had en deed eigenlijk alles deed wat niet goed was. Ik heb mezelf en anderen hierdoor in vele opzichten pijn gedaan en gekwetst. Dat is 3 jaar lang mijn leven geweest en er is veel kapot gegaan in die tijd. Dankzij een vriendin die naar Mozaiek ging bleef ik wel altijd naar de kerk gaan. Maar dit was meer gezelligheid en moeten dan echt willen. Wel heeft Mozaiek in die tijd ervoor gezorgd dat ik elke zondag weer te horen kreeg dat ondanks wat ik gedaan had, God van me hield en ik altijd bij Hem terug mocht komen.  Dit wou ik ergens ook wel, maar ik kon ook niet zomaar dingen loslaten van het wereldse, dat was namelijk mijn vertrouwde wereldje waarin ik de controle had over dingen die gebeurde.
Toen ik 3 jaar terug mee was met een kamp en ik dit deelde met mijn bijbelstudieleider zei hij, op het moment dat jij je leven overgeeft aan God, zal je vanzelf dingen leren loslaten. Het is niet zo dat je eerst alles moet loslaten voordat je pas voor God kan kiezen. Ik heb ik dit ook echt zo mogen ervaren toen ik anderhalf jaar laten mijn leven in Gods hand legde.

Toen ik na mijn mbo doorging studeren op het hbo, ging ik naar de CHE. Hier had ik ineens te maken met allemaal christelijke jongeren en vrienden. Ik ging samen met twee klasgenoten kijken  voor een studentenvereniging. We kwamen bij Ichthus terecht. Hier ervaarde ik een stukje liefde en rust waar ik zolang naar gezocht had. Ik zag mensen in volle overtuiging van God getuigen en van Hem houden. Ik ervaarde dat ik dat ook wou en heb besloten om me aan te melden bij de vereniging. Hier heb ik leren praten over mijn boosheid, ik leerde het een plek te geven. Ik kan me nog goed een avond herinneren waarin ik met twee verenigingsgenoten al onze boosheid op een groot papier gezet hebben, met elkaar daarover gepraat hebben, samen gebeden hebben en het echt naar God benoemt hebben. Dit heeft mij enorm geholpen om een stukje boosheid los te laten en daarin te vertrouwen dat God er uiteindelijk een plan mee gehad heeft. Daarnaast heb ik ontzettend veel gesprekken gehad over mijn twijfels en angst.
Toen het halverwege mijn eerste jaar erg slecht ging op school werd ik stil gezet bij de vraag wat wil God eigenlijk in mijn leven? Ik was eigenlijk altijd maar bezig wat ik zelf wou. Na veel gesprekken gehad te hebben met mensen om mij heen heb ik besloten om mijn leven met de vragen en twijfels die ik had in Gods hand te leggen. Hierna mocht ik al mijn toetsen en herkansingen halen en kon ik dus eigenlijk voor enthousiasme door met mijn studie. Dit was voor mij een stap verder in mijn relatie met God. Ik heb gezien dat hij mensen op mijn pad gebracht heeft die me steeds dichter naar hem toe gebracht hebben. Wanneer ik enorme strijd ervaarde was daar mijn huisgenoot die samen met mij over dingen kon praten en waarin we samen konden bidden. God heeft mij helpen helen, geholpen mezelf en andere te vergeven.  
Ik ging God steeds meer betrekken in mijn leven en ik kreeg steeds meer het verlangen om gedoopt te worden. Ik had ondertussen al heel wat mooie en gave doopdiensten meegemaakt in Mozaiek en eigenlijk al vanaf mijn eerste doopdienst dacht ik, als ik ooit weer bij God terug kom dan wil ik me laten dopen. Dit heeft uiteindelijk wel een paar jaar geduurd, maar het afgelopen jaar werd het verlangen alleen maar groter. Toen ik naar het dooponderwijs ging had ik eigenlijk van te voren al besloten dat ik me wou laten dopen, maar eenmaal daar aangekomen was er een enorme strijdt. Door een kort gesprekje met een van de oudste werd het me helder dat er twee koninkrijken zijn, de een wil het niet en de Ander wil het wel. Waar liet ik me door leiden? Ik heb daarna het formulier ingevuld en alle spanning was weg. Ik maakte de keuze voor Gods koninkrijk.

Ik wil me laten dopen omdat ik nu ja mag zeggen tegen mijn Hemelse Vader. Ik mag samen met Hem een nieuwe start maken en mijn . Ik mag zeggen dat ik een levende relatie heb met Hem. Ik mag weten dat Hij altijd bij mij is. En dat betekent niet dat ik nooit zal falen, want ik ben niet perfect. Maar ik mag weten dat ik samen met Hem weer mag opstaan en Hem de rest van mijn leven wil volgen!