Doopgetuigenissen

Hallo allemaal, mijn naam is Manon de Kleuver. Ik ben 20 jaar en geboren en getogen in Veenendaal.  Graag wil ik jullie vertellen waarom ik mij laat dopen.

Ik heb het geloof vanaf kleins af aan meegekregen. Ook ben ik op jonge leeftijd gedoopt. Vaak ben ik er voor uitgekomen dat ik gelovig ben. Dan werd het wel eens op school gevraagd door docenten, en was ik weer een van die weinige (soms ik alleen) die m’n hand op stak. Toch vond ik het moeilijk om er verder over te praten. Ik geloofde wel, maar voelde het niet. Misschien werd ik toen die tijd ook niet genoeg geprikkeld om meer met mijn geloof te doen. Voor mij persoonlijk was de kerk waar ik toen heen ging niet echt de juiste plek misschien.

En toen kwam het moment waarop ik af en toe eens naar het Mozaiek0318 ging. Op mijn 18^de was het officieel, ik was niet meer ‘’verplicht’’ om mee te gaan naar de kerk. En daar waar ik vroeger wel eens uitkeek naar dat moment, voelde het toen totaal anders. Ik was blij als het zondag was, en ik weer mee kon naar de kerk. Toch durfde ik mezelf niet helemaal open te stellen voor God. Waar de Heilige Geest misschien al lang onbewust in mijn hart zat, had ik er in m’n hoofd nog veel moeite mee. Ik herinner me een moment aan tafel onder het eten, waarbij ik in tranen vertelde aan mijn ouders dat ik het niet durfde, m’n deur open te zetten. Ik wilde wel geloven, maar het voelde soms zo emotioneel.  Ik wilde niet zo’n persoon worden die helemaal ‘Into the Lord’ was. Toch heb ik er niks aan kunnen doen. God is bij mij gebleven.  En nu mag ik zondag voor alle mensen en bovenal aan God getuigen dat ik voor Hem wil gaan, m’n leven aan hem wil geven.  En mij helemaal open wil stellen voor Hem.

Ik heb ooit eens tijdens een dienst in een liedboek gebladerd, en toen kwam ik een tekst tegen. Ik stootte mijn moeder aan en zei: Dit word hem. De tekst die ik wil als ik belijdenis ga doen of mezelf laat dopen. Daar wil ik mezelf ook aan vasthouden.

Ik ging verdwaald langs vele wegen, ik zocht U wel, maar vond U niet.
Ik ging verblind het duister tegen, ik minde wat de wereld biedt.
Nu hebt Gij zo mijn hart gewend, dat ik U heb herkend.