Doopgetuigenissen

Nu iets meer dan drie jaar geleden heb ik God mogen leren kennen, en Zijn liefde is het grootste geschenk dat ik ooit heb mogen ontvangen.

In 2020 ging ik door een moeilijke periode. Ik worstelde al jaren met angst en negatieve gedachten en klampte me vast aan denkgewoonten die niet goed waren voor mijn mentale gezondheid. Toen ik door corona thuis “vast” kwam te zitten, kwam ik, iemand die het liefste altijd wat te doen heeft en op pad gaat, in een dieptepunt terecht. Het was een wolk van zorgen en piekeren, wat resulteerde in een gevoel van hopeloosheid en paniek. Ik hield me in het bijzonder vast aan één goede vriendin en ik was doodsbang om haar te verliezen, ook al begon ik steeds meer in te zien dat die vriendschap niet goed voor me was.

In de tweede helft van het jaar begon ik samen met mijn moeder filmpjes van de Alpha-cursus van Nicky Gumbel te kijken. Ik geloofde voorheen altijd wel dat er méér was, maar ik had hier nooit echt een duidelijk beeld van. Ik vond de filmpjes van Alpha wel erg mooi en raakte langzaam geïnteresseerd in het Christelijk geloof. Echter zat ik nog steeds in de knoop met mezelf, waardoor ik mijn hart nog niet direct kon openstellen.

Totdat ik in november een ommekeer meemaakte. Ik ging richting het einde van het therapietraject dat ik op dat moment volgde en ik voelde dat het tijd was om opnieuw te beginnen. Ik kan me herinneren dat ik een avond voor de tv zat met de vriendin die ik toen écht los moest laten. En ik voelde een kracht in mijn lichaam die ik nog nooit had gevoeld; ik voelde dat ik op dát moment moest loslaten en dit ook tegen haar moest zeggen. Het voelde alsof het nu of nooit was en de woorden móesten eruit. De kracht was zo intens dat ik bijna naar wc moest rennen als ik de woorden er nu. Niet. Uit liet. Dus ik liet ze eruit. En vanaf dat moment, dat eerste moment waarop ik voor mezelf koos, ging het in een heel hoog tempo steeds beter met me.

Nog geen drie weken daarna liet God Zijn liefde aan mij zien door een andere, ontzettend speciale persoon. Er zijn toen zóveel dingen gebeurd in een korte tijd die zo bijzonder zijn dat ik er geen woorden voor heb. Een oud liedje dat je bijna nooit meer ergens hoort maar toen opeens meerdere keren per week in iedere winkel, opnieuw het voelen van die sterke kracht die je nu vertelt dat je ergens naartoe moet gaan maar waarom weet je niet maar achteraf valt alles op zijn plek… Ik kan me herinneren dat het in die tijd vaak aanvoelde alsof ik door een magneet werd getrokken naar wat er voor mij bedoeld was; naar de nieuwe persoon in mijn leven, naar muziek, naar een specifiek verlangen in mijn hart.

Vorige winter kwam ik voor een nieuwe uitdaging te staan: mijn angsten en mijn piekeren manifesteerden zich op een manier die ik nog niet kende. Ik maakte me voorheen altijd zorgen om andere mensen, maar voor het eerst ging het ook over mezelf. Een paar maanden lang voelde het alsof ik, door een combinatie van mentale en daarmee samenhangende fysieke klachten, misschien niet lang meer op de aarde zou zijn. Plotseling werd ik me heel bewust van de kwetsbaarheid van het leven. Het was een heftig gevoel, maar juist middenin die angst, in dat verdriet, heeft mijn Vader me de schoonheid, de waarde, en alle wonderen van de wereld om ons heen laten zien. Hij gaf mij een liedje dat aanvoelde als een enorme warme knuffel en een oneindige kracht van geruststelling. Het liedje gaat over verlies, maar juist ook het feit dat dat niet het einde betekent. Dat je geliefden nog bij je zijn, ook wanneer ze er niet meer zijn. Het liedje beschrijft precies die hoop die ik al die jaren waarin ik last had van mijn angst, nodig had. Iedere keer als ik ernaar luisterde, groeide mijn vertrouwen een stukje en verdween er een beetje van mijn angst. Ik weet dat God nog veel meer werk gedaan heeft in mijn hart, en waar Zijn bouwen van mijn hoop tot leidde is dat ik in mei vorig jaar een heel grote droom heb mogen waarmaken: een soloreis door Europa maken. Toen ik vertrok, stond ik nog op die drempel van onzekerheid. Maar met het vertrouwen dat ik van God had ontvangen ging ik toch, en die reis was echt het moment waarop God een licht in mijn hart heeft aangestoken dat nooit meer uit zal gaan. Iedere seconde van die reis was Hij bij me, dat weet ik zeker! En wanneer ik me even alleen of onzeker voelde, luisterde ik naar het liedje en dan werd mijn hart meteen weer gevuld met vertrouwen. Ik voelde het geluk en de liefde waar ik jaren geleden naar zocht maar nooit kon vinden. Dankzij God leer ik om naar de wereld te kijken zoals Jezus dat doet. Alles is zóveel mooier met Hem!

En daarom zeg ik nu met volle overtuiging: ik wil mijn oude leven achter me laten en mijn pad samen met mijn God bewandelen. De liefde van Jezus is het licht in mijn leven, en ik wil me laten dopen omdat ik ook een lichtje voor anderen wil zijn. Ik ben niet alleen door Hem gered voor mezelf, maar ook zodat ik Zijn liefde kan delen met de wereld om me heen.