Duncan de Back
Ik ben Duncan. Mijn ouders deden niets meer met hun geloof. Ondanks dat wist ik dat God en Jezus er waren.
Ik was nieuwsgierig en ging al op jonge leeftijd op zoek. Maar een ongelukkige kindertijd en jeugd waarin fysiek en mentaal geweld heel normaal was, gooide roet in het eten. Ik werd diverse keren uit huis geplaatst en ging dus uiteindelijk het verkeerde pad op. Om een lang verhaal kort te maken, mijn leven is een strijdtoneel geweest waarin ik steeds de deur open en dicht deed voor Jezus. Om het gewoon eerlijk te zeggen: er zijn momenten geweest waarin ik ook gewoon boosheid voelde richting God. Gevoed door de overtuiging, dat ik het niet waard was, om van gehouden te worden door God/Jezus. Wat voornamelijk voortkwam uit onbegrip. Maar steeds bleef ik wel mijn weg terug tot Hem vinden. Ook al stond de deur soms op een kier. Gelukkig bleef Jezus keer op keer op de deur kloppen. Waarna ik het eindelijk begreep. Er zijn dingen die je niet alleen kunt en niet alleen hoeft te doen. Tijd dus om deze keer de deur wagenwijd open te zetten. Zonder twijfel, in volle overtuiging.
Wat ik in het doop bad achter wil laten zijn: zelfveroordeling en boosheid.
