Doopgetuigenissen

Ik ben Aritha van de Braak. Mijn passie is mijn werk en hobby. Naast mijn werk bij Floradvance heb ik mijn eigen bedrijf Bloem & Ik. Bij Floradvance ben ik Product Designer voor de online wereld waar bloemenwinkels over de hele wereld bloemen kopen. Met Bloem & Ik richt ik me meer op grafwerk, bruidswerk, festival aankleding, beurzen aankleding enz.

Ik ben een bezige bij en zit niet zo heel erg graag stil. Nu ik in juni een ernstig zaag ongeluk heb gehad, ben ik gedwongen stil te zitten en kan ik niet alles doen wat ik zou willen doen. Ik ben dol op reizen, kiten, lekker eropuit in eigen land en doe eigenlijk alles wat ik leuk vind :). Normaal gesproken woon ik alleen in Utrecht. Sinds mijn ongeluk woon ik bij mijn zus en haar gezin in huis. 
Al vanaf dat ik een klein meisje was, heb ik af en toe ongelukjes. De laatste twee waren een stuk meer heftig en had ik voor mijn gevoel echt mijn guardian angels bij mij. Vier jaar geleden op dezelfde dag als dit ongeluk heb ik mijn motor total loss gereden. Toen zei ik al: “ik heb echt geluk gehad, dit voelt als een waarschuwing”. Het laatste ongeluk is niet voor niets gebeurd, je hand bijna kwijt zijn, heeft mij gedwongen eens echt stil te staan. Het gevoel dat er iemand aanklopte, maar nog niet wetende wat dat was.

Ik zit ook niet voor niets bij mijn zus in huis. Een huis waarin geloof zo’n bijzonder mooie plaats heeft ingenomen. Zoveel meer als waar ik ooit mee ben opgevoed. Er gebeurd bijna elke dag wel iets bijzonders. Ik wilde wel weer iets gaan doen met het geloof, ‘maar hoe dan’ dacht ik. Tot afgelopen zondag in de kerk Kees zo mooi vertelde dat Jezus je ontmoet op de plek waar jij nu staat, gewoon op jouw niveau. Hij vertelde ook dat je misschien wel dacht dat de mensen die zondag gedoopt werden zoveel verder zijn dan jij. En dat dat helemaal niet zo was, dat zij leerlingen zijn en de stap nemen om die leerling te worden. 
Op dat moment was er iets in mij wat zei ‘dat wil ik!’  Ik was vooral bang voor wat de buitenwereld van mij dacht, maar iets in mij was sterker dan deze gedachte en maakte dat ik op moest staan, huilend in al mijn zwakte.
 Er werd voor me gebeden en op dat moment wist ik het zeker, dit is wat ik nu moet doen. Hoe? Ggeen idee, maar dat hoeft ook niet. Ik ben niet alleen meer en heb altijd een hand om vast te houden. Een nieuwe familie zoals er zondag zo mooi tegen mij werd gezegd, maar bovenal de hand van Jezus, de uitgerekte hand die ik zolang heb weggeduwd.
Ik ben een kind van God.