Doopgetuigenissen

Mijn naam is Anna, ik ben 26 jaar en kom uit Wageningen. Ik woon daar samen met mijn man Nick en onze twee hondjes.

Ik ben de oudste dochter van mijn ouders en ben Christelijk opgevoed. Zowel thuis als bij mijn grootmoeders waar ik als kind veel was. We gingen iedere zondag naar de kerk.  Ik vond de kerk eigenlijk niet zo leuk. Het in de belangstelling staan, omdat mijn vader aanbidding deed, had ik een hekel aan omdat iedereen nu wist wie ik was. Ik kan oprecht zeggen dat ik een leuke jeugd gehad en met goed vermaakt met mijn jongere zusje.

Op mijn 13^de gingen mijn ouders uit elkaar. Dit heeft, zoals bij de meeste kinderen uit een gebroken gezin, invloed gehad op de vorming van mijn karakter. Voor de buitenwereld was ik sterk, en iedereen kon bij mij terecht. Ik vond het prima dat mensen zo over me dachten zodat ze tenminste niets van mijn onzekerheid zagen.

Op mijn 16^de kreeg ik verkering met Nick. Ondanks dat onze karakters het tegenovergestelde van elkaar zijn zag ik hem al snel als mijn grote liefde. En door mijn relatie met hem ging ik me weer verdiepen in het geloof. Het hielp me alleen niet om dichter bij God te komen. Want toen Nick gedoopt was gingen we ineens minder naar de kerk. Ik ging daarvoor nog met mijn moeder mee naar de kerk, deed daar kinderdiensten, maar voelde me ongemakkelijk bij het idee dat mensen me leerde kennen. Dus besloot ik om er mee te stoppen en niet meer naar de kerk te gaan.

In 2009 zijn Nick en ik getrouwd. Ondanks dat we niet naar de kerk gingen, wel aan het kerkshoppen waren, zijn we wel voor de kerk getrouwd. De voorganger die Nick ook gedoopt heeft, heeft ook ons huwelijk ingezegend. Ik ben hem daar ook heel erg dankbaar voor. Toen we een gesprek met hem hadden voor we gingen trouwen, vroeg hij me waarom ik niet gedoopt was aangezien ik wel voor de kerk wilde trouwen. En vanaf die tijd merkte ik dat mensen steeds meer druk gingen leggen op mijn dopen. Maar ik wilde de keuze zelf bewust maken en ben blij dat ik me niet heb laten pushen om me te dopen.

Twee jaar na ons trouwen kregen Nick en ik een appartementje waar we ons thuis voelde. Dus begon de wens naar een kindje. Maar die kwam er niet. Op onze 24^ste kregen we te horen dat een kindje krijgen op de natuurlijke manier vrijwel onmogelijk zou zijn. Dus gingen we het IVF/ICSI traject in. Ik was er heilig van overtuigd dat God ons meteen een kind zou geven. Toen dit niet gebeurde en ik een miskraam kreeg was ik teleurgesteld. Uit zelfverwijt begon ik me af te vragen of ik niet gestraft werd omdat ik niet gedoopt was en niet naar de kerk ging. De onzekerheid werd alleen maar erger omdat mensen in mijn directe omgeving kinderen kregen. Het maakte me zo aan het twijfelen. Gaf God ons geen kindje omdat ik niet deed wat de maatschappij van me verwachtte? Ik ben niet gaan studeren na mijn HAVO maar meteen gaan werken. Ik heb mijn man weggehaald bij zijn kerk en geen nieuwe gezocht. De gedachtes werden steeds erger doordat iedere poging die we deden mislukte. Tot overmaat van ramp werd mijn oma, die al jaren mijn steun en toeverlaat was, tussendoor dement. Het brak me zo erg dat ik opgaf en tegen God heb gezegd dat ik niet meer kon. Ik smeekte hem mijn hoofd rustig te maken. En dat deed ie elke keer als mijn gedachtes door mijn hoofd raasde. Toen ik merkte dat God er voor me was bloeide het verlangen naar het dopen op. En ik ervoer een strijd daarna. Mijn gedachtes werden zo negatief en het stemmetje in mijn hoofd dat zich wilde laten dopen werd steeds zwakker. Ik was bang dat ik niet waardig genoeg was en dat mensen me niet waardig genoeg vonden. Tot dat ik het lied I Worship You gezongen door Mary Mary luisterde. Waarin ze zingen, I Command my Soul! Dat waren de woorden voor mij. Ik wilde mijn ziel aan God geven. Ik wilde dat Hij de regie in handen nam want ik kon het zelf niet. En dat heeft ie gedaan. Hij heeft ons gegeven waar we niet naar opzoek waren maar heel dankbaar voor zijn. Het verlangen naar dopen werd steeds heftiger dus heb ik aan God gevraagd me de weg te wijzen naar een plek waar ik dat zou kunnen doen. Op 1 januari 2015 kreeg ik een dag tekst die me naar de kerk liet gaan. Nick en ik zijn diezelfde zondag nog gegaan. Toen er een paar diensten later verteld werd dat er een doopdienst gehouden werd zag ik dat als een bevestiging. Het voelde aan alsof God me vertelde dat dit het moment was dat ik me moest/ kon laten dopen.

Ik wil gedoopt worden omdat ik geloof dat God de enige is die mijn leven kan leiden. Het is een bevestiging dat ik alles in Zijn handen leg. Dat ik geloof dat Hij alleen maar goede dingen voor ons in gedachte heeft, ondanks dat ik zelf andere plannen had gemaakt. En ik weet dat het leven nog genoeg moeilijkheden zal brengen. Maar ik weet dat ik een kind van God ben. Dat Hij zijn Zoon heeft laten sterven aan het kruis voor mij. Dat ik niet meer zo bang hoef te zijn voor het leven, want Hij is bij mij.

Door mijn geloof in God kan ik de moeilijke dingen in mijn leven beter aan. Door Hem toe te laten in mijn leven en door met Hem te leven heb ik rust gevonden. Dat heeft geen mens me kunnen geven. Dat kan alleen Hij.

Anna