Hans Leeflang
17 jaar geleden heb ik de keuze gemaakt om me te laten dopen, toen waren er redenen om deze stap niet te zetten... en dat was goed.
De jaren erna heeft de mening en gedachte van andere mensen me ervan weerhouden om deze keuze te maken. De mening (en m’n gedachte wat andere mensen dachten) van andere mensen was belangrijker voor mij dan wat ik zelf dacht en geloofde. Ik legde de lat voor mezelf soms te hoog. Dit gaf me ook een vorm van angst, deze angst gaf me ook een bepaalde mate van vastigheid en valse veiligheid, terugkijkend heeft het me veel gekost. Soms wist ik te vluchten in m’n geloof maar regelmatig deed het me ook meer afstand nemen.
De afgelopen jaren ben ik met mezelf aan de slag gegaan, ben ik dichter bij Hem en mezelf gekomen. Ik heb echt ervaren dat angst geen zeggenschap heeft, mijn angst is betaald aan het kruis. Ik heb de kennis die er al lang was eigen gemaakt. Kon het vaak goed verwoorden naar andere mensen maar vond het moeilijk om zelf de stappen te zetten. De lat ligt soms nog steeds hoog maar ik mag er nu ook onderdoor lopen van mezelf.
Ik leef vanuit de genade, geen aanklacht, geen veroordeling. Ik geloof dat het Gods verlangen en die van mezelf is dat ik me laat dopen en daarom doe ik dit.
